Mga Hut-ong

( hinubad  ni Bason Di-ay  sa balak ni Stanley Kunitz nga giuluhan "The Layers")

Daghan na akong naagi-an nga mga kinabuhi,

gipanag-iya ko ang uban kanila.

Dili na ako pareho kani-adto,

apan ang ubang baruganan nagpabilin

nga nahimong ugat sa pakigbisog

aron di mahisalaag.

Sa akong paglingi,

gitan-aw ko una ang akong agi

aron makatigom og igong kusog

alang sa pagpadayon sa akong pagpanaw.

Nakita ko ang pagkaluya sa kalampusan

paingon sa kapunawpunawan

og ang kalayo hinayng nisagayad

sa biniyaang da-ob diin ang  tigpangaykay 

nga mga anghel nagpanikad 

sa kabug-aton sa ilang mga pako.

Haaay, nakahimo ko og tribo sa tinood kong gibati,

mga tribong nagkatibula-ag.

Unsaon man  pag-alam-alam sa akong 

kasing-kasing sa nagpista nga mga kapakyasan?

Nagkakusog ang hangin...

ang natarantang abog sa akong mga higala

nga nangahulog sa among naagian, 

sa akong nawong nagdalit og kapa-it ug kangutngot. 

Apan bisan pa, milingi ako nga may adlip sa himaya

inubanan sa kalig-on sa akong mga lakang.

Kining mga bato sa akong pagpanaw,
 bililhon kanako.

Kon ugaling may taptap ang bulan
 sa panahon sa akong kagabhion
 diin ako maanod sa gapnod,

ang dag-om magtultol kanako:

"puy-i ang naghut-ong, likayi ang mga salin."

Bisan pa sa akong kakulangan sa pagsabot

way pagduha-duha nga ang libro sa sunod 

nga yugto sa pagkausab nahisulat na.

Wala pa ako matapos sa akong kabaghu-an.

The Layers   by Stanley Kunitz

I have walked through many lives,

some of them my own,

and I am not who I was,

though some principle of being

abides, from which I struggle

not to stray.

When I look behind, as I am compelled to look

before I can gather strength

to proceed on my journey,

I see the milestones dwindling

toward the horizon

and the slow fires trailing

from the abandoned camp-sites,

over which scavenger angels

wheel on heavy wings.

Oh, I have made myself a tribe

out of my true affections,

and my tribe is scattered!

How shall the heart be reconciled

to its feast of losses?

In a rising wind

the manic dust of my friends,

those who fell along the way,

bitterly stings my face.

Yet I turn, I turn,

exulting somewhat,

with my will intact to go

wherever I need to go,

and every stone on the road

precious to me.

In my darkest night,

when the moon was covered

and I roamed through wreckage,

a nimbus-clouded voice

directed me:

"Live in the layers,

not on the litter."

Though I lack the art

to decipher it,

no doubt the next chapter

in my book of transformations

is already written.

I am not done with my changes.